Εγωκεντρικόν

Κι αν με βλεπεις καμια φορα να κλαιω μη βιαζεσαι να βγαλεις συμπερασματα
Δεν κλαιω για μενα
Για τη δυστυχια των αλλων κλαιω
Δε λυπαμαι τους ανθρωπους
Ακομα κι οταν το αξιζουν
Απλα φοβαμαι
Ακουσα για μια κοπελα που αυτοκτονησε χθες κοντα στο σπιτι μου
Αυτη μπορει και να λυποταν τους ανθρωπους
Οχι τους δικους της
Τους αλλους
Να μη λυπασαι τους ανθρωπους
Ουτε να τους καταλαβαινεις
Ο ανθρωπος ειναι ζωον κοινωνικον
Απο αναγκη
Απο επιλογη ειναι ζωον εγωκεντρικον
Εγω δε θα φυγω νωρις απο επιλογη
"Ελα παλι σε καμια βδομαδα να σε δουμε" ειπε ο γιατρος
Σαν να κανονιζαμε καφε
Θα ερθω του ειπα
Και βαφτηκα στο ασανσερ να μη δει η μανα μου τους κυκλους
Τη μανα μου να προσεχετε
Κι ας μου εδωσε λειψη καρδια

31

Και μου το ειχανε πει
Ο μονος τροπος να αδειασει το μυαλο ειναι να γεμισει
Αλλα δε γινεται
Οχι σημερα
Σημερα παιζουν στο ριπιτ τα τραγουδια που δεν ηξερα 
Και η μπυρα
Και η μυρωδια του σεξ που περιμενει να γινει
Και το ταξι
Και τα δοντια που δεν αφησαν σημαδι
Και χωρεσαν 5 χρονια μελλοντος σε 5 λεπτα παροντος
Και εγω φοραω ακομα το χαμογελο που δανειστηκα 
Και ξεχναω την ωρα
Τις ωρες
Και τα βιβλια που εμειναν κλειστα
Και τους αλλους 
Ολους
Και τις αλλες
Ολες
Και θυμαμαι μονο τα ποτηρια
Και τις Κυριακες που δε θα ζησουμε
Και κλεινω τις κουρτινες και τρωω πατατακια
Και νυχια
Και μεσημεριανο με τις βραδινες ειδησεις
Δε γραφονται τραγουδια για κοριτσια σαν εμενα

  

Άπνοια

6/12

Ειπα να ανοιξω λιγο να αεριστει το σαλονι

Δεν ειναι καλο να αναπνεεις τον ιδιο αερα για πολυ

Παλιωνει

Μουχλιαζει

Σε αρρωσταινει

Το ιδιο και οι ιδεες

Να τις ανανεωνεις κι αυτες

Μυριζει περιεργα στο μπαλκονι

Μυριζει μπαρουτι

Συμπιεσμενο ασφυκτικα 

Ο δρομος κατω απο το σπιτι ειναι μαυρος

Δεν ειναι δρομος

Ειναι μαυρο ποταμι φτιαγμενο απο χερια και ποδια και καρδια και μυαλα

Κυλαει προς τη θαλασσα αλλα δεν ενωνονται

Το μαυρο για να ενωθει με το μπλε πρεπει πρωτα να γινει κοκκινο

Καλλιτεχνικο παραδοξο

Τωρα μυριζει δακρυγονα

Το μαυρο σπαει και σκορπιζεται στα γυρω στενα

Ειναι χειμαρρος και τρεχει και παρασερνει 

Ο χειμαρρος δεν περιφρασσεται

Ο δρομος ειναι πλεον μπλε

Οχι το μπλε της θαλασσας

Το μπλε το νεκρικο

Η απεναντι κοιταει δειλα δειλα πισω απο την κουρτινα και την κλειστη μπαλκονοπορτα

Θελει να ανοιξει, φαινεται

Αλλα η μυρωδια της κλεισουρας ειναι πλεον φιλη της

Εχει γινει συνηθεια και οι συνηθειες δεν αλλαζουν

Ετσι δεν ανοιγει ποτε

Εμαθα οτι τη βρηκανε νεκρη απο ασφυξια μετα απο καιρο

Μαζι με αλλους που φοβηθηκαν τη μυρωδια του εξω αερα

Και σφραγισαν πορτες και χαραμαδες και εμειναν εκει

Ασπρο/μαυρο

Το ασπρομαυρο ειναι ενας κοσμος απο μονο του
Ειναι ενας κοσμος μεσα στον κοσμο
Το ασπρομαυρο ειναι ενα χρωμα
Ειναι το κενο
Ειναι σκιες
Δυαδικο συστημα
Ευτυχια
Υπεραπλουστευση
Το ασπρομαυρο δε θελει επιλογες
Δε θελει γκρι
Δε θελει αμφιβολιες
Το ασπρομαυρο ειναι φαντασια μονο αν βαρεθεις
Και τοτε γινεται κοκκινο του αιματος
Και καφε των χρηματων
Και πρασινο της μουχλας 
Και χρυσο του ψεματος
Και μπλε της σακουλας σκουπιδιων
Και κιτρινο της ξεχασμενης αποδειξης στην τσεπη απο περσι τον χειμωνα 
Και τοτε θες να γινει ξανα ασπρομαυρο
Το ασπρομαυρο δε θελει να σκεφτεσαι
Δε θελει να ξεφευγεις
Ειναι γραμμες τρενου 
Και καλωδια τραμ
Και νουαρ ταινιες 

Ειναι θλιψη και μελλον και παρελθον

Το ασπρομαυρο ειναι ενας κοσμος απο μονο του

Και οι κατοικοι του θα σε συμβουλευαν να μην το επισκεφτεις

Σεπτέμβρης

Κοιμάσαι;
Μην κοιμάσαι
Πάλι νύχτωσε
Αύγουστος
Ύπνος χωρίς κουβέρτα
Εκτεθειμένος και άβολος
Το διαμέρισμα βραστήρας και κοχλάζει
Στο μπαλκόνι είναι υποφερτά
Αλλά όχι πιο μακριά
Ποτέ πιο μακριά
Φώτα απέναντι
Δεν κοιμούνται
Είναι αργά
Γιατί δεν κοιμούνται;
Μπορεί να σταμάτησε να είναι πολύ αργά και να έγινε πολύ νωρίς
Μπλέκονται αυτά καμιά φορά
Και οι σκέψεις μου μπλέκονται
Το κεφάλι μου βραστήρας και κοχλάζει
Τι γίνεται πίσω από τους τοίχους;
Ξέχασα πως είναι
Θέλω να δω βλέμματα
Και ζωή
Να μαλώνετε για τα μικρά
Να θυμώνετε για τα μεγάλα
Να γελάτε για τα ενδιάμεσα
Θεατής
Είναι εύκολο να είσαι θεατής
Και ηθοποιός είναι εύκολο να είσαι
Στο μπαλκόνι είμαι πάντα ηθοποιός
Στέκομαι και φέρομαι και κινούμαι όπως πρέπει
Όπως περιμένουν
Κι ας μην είναι κανείς απέναντι να με δει
Δεν έχει σημασία
Με κουράζει το καλοκαίρι
Βάζω κόσμο στο σπίτι όταν ανοίγω την μπαλκονόπορτα
Δε θέλω ξένους σπίτι μου
Ούτε γνωστούς τελευταία
Στα παρασκήνια δεν επιτρέπεται η είσοδος
Έσβησαν και τα τελευταία φώτα απέναντι
Φεύγω κι εγώ
Αυλαία
Χειροκρότημα άηχο
Σεπτέμβρης

Ταράτσα

Ταρατσα

Επιτελους βγηκα απο το σπιτι

Ανασα

Δε με παιρνει ο υπνος πια

Εχω παντα παρεα

Και οταν εχω παρεα δεν μπορω να κοιμηθω

Και πως να τους διωξω?

Ειναι αγενεια, ετσι μου ελεγε η μαμα

Και πως να φυγουν?

Με ακολουθουν 

Επιτελους ησυχια 

Παντα μ'αρεσε να ανεβαινω στην ταρατσα

Ειναι πολυ ψηλα για να με ενοχλει ο θορυβος απο τον δρομο

Ειναι πολυ ψηλα για να με ενοχλουν οι αλλοι

Ειναι πολυ ψηλα για να με ενοχλω εγω

Οι επισκεπτες δεν ξερουν να ανεβαινουν σκαλες

Ευτυχως

Ειχα ξεκινησει και τρεξιμο καποτε 

Κανονικα ουτε να τρεχουν ξερουν

Αλλα εμαθαν

Γι'αυτο σταματησα

Και τωρα ανεβαινω στην ταρατσα

Παντα με κρυο τσαι 

Δε μ'αρεσει αλλα δεν εχει σημασια

Και δαγκωμενο καλαμακι

Αυτο μ'αρεσει 

Αλλα ουτε αυτο εχει σημασια

Τιποτα δεν εχει σημασια στην ταρατσα

Γι'αυτο ερχομαι

Φοβαμαι μονο μηπως με βρουν κι εδω

Και μετα που θα παω?

Τελος παντων 

Εχει αστερια σημερα

Κατι τετοιες ωρες θα ηθελα να παιζω σε ταινια

Γιατι παντα κατι καλο γινεται οταν εχει αστερια στις ταινιες

Αλλα δεν ξερω αν θα με αφηναν να μασαω το καλαμακι

Αυτος θα ηταν ο μονος ορος μου στο συμβολαιο 

Να μασαω το καλαμακι

Να ειμαι εγω 

Σκεφτομαι πολλα εδω

Πολλα και ασχετα

Και απαραιτητα

Μονο εδω μπορω να σκεφτω πια

Σκεφτομαι τα βιβλια 

Και τη μουσικη  

Και τι φαϊ να φτιαξω αυριο 

Και εσενα 

Και τι να φορεσω το πρωι

Ξερω, ακουγονται χαζα

Αλλα ειναι αθλος μερικες φορες

Μην κατακρινεις

Οχι σημερα 

Αυριο παλι

Τελος παντων

Χαρηκα που τα ειπαμε

Πρεπει να παω σπιτι

Δεν ειναι σωστο να αφηνεις επισκεπτες να περιμενουν

Καλοκαιριαζει

Καλοκαιριαζει

Nαι, ξερω, δεν το βλεπεις

Kαλοκαιριαζει ομως

Eιναι η ωρα που πεφτει ο ηλιος

Eιναι η ωρα που δεν μπορω να κατσω στον καναπε γιατι με τυφλωνει το φως

Aλλα δε μου παει η καρδια να κλεισω την κουρτινα

O ηλιος θα ειναι εδω για λιγα λεπτα μονο

Aσ'τον να με ενοχλησει

Nαι, το κανω συχνα αυτο 

Νοιαζομαι για το πως θα νιωσουν τα αψυχα

Μ'αρεσουν

Δεν περιμενουν κατι

Μονο παιρνουν

Καλοκαιριαζει

Οχι πολυ

Οσο πρεπει

Δε φυσαει στο μπαλκονι

Κοιταω απο ψηλα τον κοσμο

Καλοκαιριαζουν και αυτοι

Οχι πολυ

Οσο πρεπει

Ειναι πιο ανοιχτοι

Δεν περπατανε σκυφτοι

Προσπαθουν τα ματια τους να συνηθισουν στο φως

Περιμενουν

Απο στιγμη σε στιγμη καλοκαιριαζει

Πινω παλι κρυο τσαι

Κανει καλο, λενε

Παντα με καλαμακι

Παντα δαγκωμενο

Δειχνει αγχος, λενε

Πολλα λενε

Σε λιγο ο κοσμος θα αρχισει να κανει βολτες

Θα φαινεται ερωτευμενος κι ας μην ειναι

Θα αφηνουν ανοιχτες τις μπαλκονοπορτες

Θα νυχτωνει αργα

Δε θα μενουν πολλες ωρες στο σκοταδι

Μονο απο επιλογη

Ο καιρος αλλαζει

Ολα αλλαζουν

Το βλεπεις

Το νιωθεις

Καλοκαιριαζει

392

Να με ξυπνήσεις πριν φύγεις
Να μην ξυπνήσω μονη μου
Φοβάμαι να ξυπνάω μονη μου
Δεν αντέχω πια
Φεύγεις;
Όχι, μεινε λίγο ακόμη. Θα βρω μια δικαιολογία ακόμα για να μείνεις
Λίγο μονο
Όχι μόνη μου
Μέσα σε εναν χρονο το 24 εγινε 6
Δεν μπορω μονη μου
Έφυγες;
Τώρα το καταλαβα.
Συγγνωμη, δεν προσεχα
Και τωρα;
Ε, τα γνωστα
Εχει ηλιο σημερα εξω
Εξω
Ειδες τυχη;
Και τωρα;
Τωρα ρολοι
5 ωρες ακομα. 4 ωρες ακομα
Δεν μπορω να περιμενω
Ειμαι ενας τεραστιος σφυγμος
Δεν ειμαι πλεον εγω
Μ'αρεσει να πιανω τον σφυγμο μου.
Αλλα ποτε δεν ειναι αυτος που θελω
Φοβαμαι παλι
Ντριν
Ελα μπαμπα. Ναι, ναι, ολα καλα
Ντριν
Ελα μαμα. Ναι, ναι, ξεπαγωσα φαγητο
Τουτ, τουτ, τουτ
Αραγε η γειτονισσα ειναι εδω;
Δε θα χτυπησω.
Απλα να ξερω
Βολτα μεχρι το συρταρι
Ανοιγει.
Κλεινει.
Τιποτα στα χερια
Κανε λιγη υπομονη
Ανοιγει.
Κλεινει
Δεν το χρειαζεσαι
Ισως λιγο μονο
Σημερα μονο
392 σημερα μονο
Διαβαζω την ετικετα και χαμογελαω
Λιωνει ευκολα, παλι καλα
2 ωρες ακομη. Ποτε κιολας;
Ειδες; Σε βοηθησε
Σκασε
Ντρεπομαι
392 σημερα μονο. 392 ντρεπομαι.
Εχει ηλιο
Βγαινω εξω, αλλα δε φτανει μεσα
Χαμογελο βενζοδιαζεπινης, μαμα
Ειδες;
Το εμαθα, μαμα
Ειμαι μικρη για τετοια
Ειμαι 25 τωρα. Ειμαι 7

Δευτέρα

Δευτερα σημερα

Αλλα μοιαζει με Κυριακη

Ολες οι Δευτερες μοιαζουν με Κυριακες τελευταια

Και στο μυαλο μου οι Κυριακες μοιαζουν με ησυχια και παστιτσιο και ηλιο που δε λεει να βγει

Το Δευτερα βγαινει απο το "Δευτερη Κυριακη"

Οχι γενικα

Στο μυαλο μου μονο

Στο μυαλο μου πολλα πραγματα συνδεονται

Οπως η Κυριακη με τα συννεφα

Μπορει να φταιει και το τραγουδι, δεν ξερω

Επηρεαζομαι γενικα

Και απο ανθρωπους και απο τραγουδια

Και αφαιρουμαι γενικα

Να οπως τωρα

Και οταν ακουω ανθρωπους και οταν ακουω τραγουδια

Αλλα ακομα κι οταν ακουω μονο εμενα

Παλι αφαιρεθηκα

Στο μυαλο μου συνδεεται και το σπασμενο πληκτρο της γραφομηχανης με τη ρυτιδα που εβγαλα

Ισως να ειμαι μικρη για ρυτιδες

Ισως παλι και οχι

Μεγαλωσα

Και η γραφομηχανη ηταν μεγαλη

Γι αυτο και εχασε το πληκτρο

Ειναι σαν τους γερους που χανουν τα δοντια τους

Ειμαι μικρη για να χανω τα δοντια μου

Αλλα οχι πολυ μικρη

Γιατι αν ημουν πολυ μικρη παλι θα ηταν λογικο να χανω τα δοντια μου

Τωρα ομως ειμαι μεγαλη

Οσο πρεπει για να βγαλω ρυτιδα 

Οχι ομως τοσο ωστε να με νοιαζει κιολας

Τις Κυριακες δε με νοιαζει

Κυριακη σημερα

Ξημερωνει Τριτη